Wie woont er in het houten huis in het bos? Geeske schreef dit verhaal naar aanleiding van een schrijfwedstrijd van Propublishing.
De laag sneeuw knerpte luid onder mijn voeten. Het geluid deed me opschrikken uit mijn gedachten. Hoe kwam ik hier? Ik keek naar mijn voeten die in een paar ballerina’s gestoken waren. Van mijn schoenen verplaatste ik mijn blik naar de dichtbegroeide dennenbomen om me heen. Er lag een laagje sneeuw op de naalden en er dwarrelden wat verdwaalde vlokjes uit de grijze lucht boven me. Ik kon me niet herinneren hoe ik hier was gekomen en ook niet wat ik hier deed. Ik merkte op dat ik in een dun blauw jurkje met korte mouwen tussen de bomen doorliep, maar gek genoeg voelde ik geen kou. Ik was nu eenmaal in dit bos, dus ik liep maar verder. Misschien kwam ik er later nog achter wat ik hier ook al weer zocht. Ja, ik zocht iets, maar wat?
Op het knerpen van de sneeuw na was het vreemd stil. Ik hoorde geen vogels of andere dieren. Ik leek helemaal alleen te zijn in dit donkere landschap met oplichtende laagjes sneeuw. De grijze lucht leek steeds donkerder te worden zonder dat er een maan te zien was. De vlokjes leken steeds talrijker te worden. Ja, het begon steeds harder te sneeuwen merkte ik na een tijdje. Mijn jurkje en ballerina’s raakte steeds meer doorweekt, maar ik voelde er niets van. Ik liep door tot ik bijna geen hand meer voor ogen zag.
Terwijl de wereld bijna helemaal witgrijs was geworden, rook ik een vage geur van vuur of was het iets anders? Nee, ik rook vuur, een troostende geur in die dichte wereld om me heen. Ik besloot mijn neus te volgen en stapte van het pad af dat nog nauwelijks te zien was door de witte laag waar mijn voeten in zonken. De bomen leken uiteen te wijken om mij door te laten. De warme, uitnodigende geur werd stapje voor stapje steeds sterker.
Hoe lang liep ik hier nu al? Ik was mijn besef van tijd en afstand volledig kwijt. Toch maakte ik me geen zorgen. De bomen wenkten mij dieper en dieper het bos in totdat ik de contouren van een huis zag opdoemen achter het witgrijze gordijn. Het houten huis met puntdak leek een diffuus licht uit te stralen dat de sneeuwvlokjes deed oplichten. Hoe dichterbij ik kwam, hoe duidelijker ik de ramen kon zien waarachter het licht brandde. Het tafereel straalde zoveel warmte en huiselijkheid uit dat ik opeens het idee kreeg dat ik hier al eerder geweest was.
Nu stond ik voor de deur en klopte als vanzelf aan. Ik voelde mijn natte jurk tegen me aanplakken en de kou leek nu toch wel door mijn lijf te sijpelen. Even later ging de deur open en zag ik een vrouw met prachtige, witte krullen en een vriendelijk gezicht met een fijn netwerk aan rimpeltjes. Ze keek me aan met een brede lach en zei: “Ah, daar ben je. Ik verwachtte je al. Kom snel binnen waar het warm is.”
De vrouw had een jurk aan met bloemen en vogels in alle kleuren erop geborduurd. Het zag er kostbaar uit. Ze kwam me vaag bekend voor, maar ik wist niet waarvan. Ik stapte zonder aarzeling binnen.
“Ik heet Ina. Welkom Gerdien. Ik wacht al op je sinds het begin.” zei ze stellig. Het kwam me volledig natuurlijk voor dat ze mijn naam kende, hoewel ik me wel afvroeg over welk begin ze het had.
“Kom lekker bij het vuur zitten. Ik heb thee gemaakt.” zei Ina terwijl ze mij een grote kop thee gaf, die rook naar kruidnagel, kaneel en anijs. Ik ging in een van de leunstoelen zitten die naast de haard stonden. De houtblokken gloeiden rood op en gaven een gezellige warmte af.
“Zo, je bent er.” constateerde Ina. “Laten we bij het begin beginnen. Herinner je je nog het plan dat je maakte voor je leven? Het grote avontuur dat je aan wilde gaan?”
Ik dacht even na en voelde iets trillen diep vanbinnen, maar ik antwoordde: “Eh, nee, dat herinner ik me niet. Heeft het te maken met waar ik nu ben? Ik herinner me namelijk ook niet hoe ik hier ben gekomen en wat ik hier kom doen?”
“Ja, dat is deel van het probleem. Je herinnert je minder dan de bedoeling was. Dat is ook waarom je je zo verloren voelt op het moment.”
Ina had de woorden nog niet uitgesproken of ik voelde een zwaar gevoel in mijn buik, een gevoel dat ik al veel vaker gehad had de laatste tijd. Het ging gepaard met een vage onrust, alsof ik iets belangrijks vergeten was. Maar wat?
“Ja, ik voel me verloren en onrustig, maar waar komt dat vandaan?” vroeg ik aarzelend.
“Je bent niet op het goede pad. Je hebt gevolgd wat anderen je verteld hebben dat je moest doen, maar het voelt niet goed. Je wilt meer. Je wilt het avontuur waar je al zo lang naar uitgekeken hebt.” Ina sprak de woorden langzaam en duidelijk uit, alsof ze een kind iets moest uitleggen.
Er begon me iets te dagen. Een avontuur? De diepe trilling die uit mijn buik kwam leek zich over mijn hele lijf te verspreiden samen met een gevoel van opgetogenheid. Een herinnering aan mezelf op tienjarige leeftijd kwam als vanzelf omhoog. Ik zat in een boom waar ik zelf ingeklommen was en keek door een zelfgemaakte verrekijker van wc-rolletjes. Ik speelde dat ik op een boot zat met uitzicht op een prachtig, exotisch eiland in de verte. Daar wilde ik naartoe! Het avontuur achterna! Wat was er gebeurd met dat verlangen?
“Ja, goed zo! Je herinnert je het!” riep Ina. “Houd dat gevoel vast. Dat is het belangrijkste. Mij zul je vergeten, maar je eigen verlangen niet.” Ina’s gezicht leek steeds vager te worden, totdat alleen de aureool van haar witte krullen nog zichtbaar waren.
“Wacht! Ik begrijp het niet. Wat moet ik nu doen?” riep ik licht wanhopig uit. Ik snapte er niets meer van. Wat gebeurde hier?
“Je zult je herinneren wat je moet doen, als je je vasthoudt aan je verlangen.” klonk Ina’s stem, maar het enige wat nog te zien was, was een wit silhouet dat licht leek uit te stralen. Net toen ik wilde antwoorden ging er een schok door mijn lichaam. Ik sloeg mijn ogen op en merkte dat ik in de trein zat, die net over een brug reed.
Meteen wist ik waar ik was en waarom. Ik zat in de trein naar de hoofdstad voor een sollicitatiegesprek bij een gerenommeerde bank. Ik was uitgenodigd om op gesprek te komen voor een hoge functie op het hoofdkantoor. Hoewel ik wist dat ik het aankon, had ik de afgelopen dagen steeds met een zwaar gevoel in mijn buik rondgelopen. Iets voelde helemaal verkeerd en nu wist ik waarom. Ik wilde meer. Dit was niet wat ik bedacht had voor mijn leven. Waar was dat tienjarige meisje gebleven met al die wilde plannen?
Ik pakte mijn mobiel uit mijn tas en zocht het nummer van mijn contact bij de bank op. Na een aantal keren overgaan werd er opgenomen. “Met Van Dijk.” klonk het.
“Goedemorgen met Gerdien de Wild. Ik bel om te zeggen dat ik me helaas moet terugtrekken voor de functie en niet op gesprek kan komen.”
“Oh? Mag ik vragen waarom?” vroeg Van Dijk.
“Ja, ik ga op avontuur.” zei ik en brak het gesprek af zonder nog iets te zeggen.
“Volgende halte Schiphol Airport.” riep de conducteur om.
Mooi zo! Ik kon meteen de daad bij het woord voegen en stapte opgetogen de trein uit. Waar zou het avontuur mij vandaag eens brengen?
–
Geeske is haar volgende boek met als werktitel ‘Vrouwelijke wijsheid voor een intuïtief leven’ aan het schrijven. Daarom zou ze het leuk vinden als je je inschrijft voor de nieuwsbrief waar ze regelmatig zal vertellen over het hele schrijf- en uitgeefproces. Je krijgt dan ook een eenmalige mail van de uitgever wanneer het boek daadwerkelijk uitkomt.
