Wat doe je als je je altijd anders voelt?
“Jij draagt rare kleren!”
“Jij mag vandaag niet meedoen!”
Ik ben nooit goed geweest in me aanpassen aan leeftijdsgenoten. Daarvoor houd ik teveel van kleurrijke kleding en mijn eigen mening verkondigen, ook als die niet sociaal wenselijk is. Vooral toen ik nog een kind was, was dé Waarheid heel belangrijk voor mij. Doen mensen wat ze zeggen? Zeggen mensen wat ze doen? Als iemand zich niet goed voelt, zegt zij dat dan ook? En zegt zij niet dat het prima gaat? Ik wilde liever de naakte waarheid horen, omdat ik zo empathisch was dat ik wel voelde wat er in werkelijkheid bij iemand anders van binnen gebeurde.
Mijn hang naar authenticiteit heeft me vaak in de problemen gebracht. Het is daarom waarschijnlijk dat ik daardoor de overtuiging heb overgenomen: “Ik ben anders en daarom hoor ik er nooit bij.”. Maar ben ik zo anders of is dat alleen een gedachte?
Laatst had ik er als volwassene ook weer last van, toen ik naar een ouderavond ging op mijn zoons school. De hele dag had ik al een onbestemd gevoel. Somber, moe, vage onrust in mijn lijf. Uiteindelijk kwam ik erachter dat de gedachte “Ik hoor er vast niet bij” weer op de achtergrond aan het draaien was. Ik was bang uit de toon te vallen bij de andere ouders. Daarnaast herinnerde ik mij mijn mislukte carrière als docent Frans en voelde me ook anders dan al die docenten die het wél hebben gered op mijn zoons school.
Zodra ik de gedachte kon achterhalen die mij een vervelend gevoel gaf, kon ik ‘m omdraaien. Ben ik zo anders? Misschien valt het wel mee. Hoe ben ik hetzelfde als die ouders en docenten? Ik kom naar de ouderavond voor mijn zoon. Om te horen hoe het met hem gaat op school en hoe de klas is waar hij in zit. Dat deel ik met iedereen die aanwezig was die avond.
Een ander voorbeeld deed zich voor toen ik net in mijn nieuwe woonplaats woonde. We zijn verhuisd naar het Groningse dorp waar mijn man is opgegroeid. Iedereen in de straat en bij de supermarkt wilde weten of ik ook uit het dorp kwam. “Nee, mijn man wel, maar ik kom uit Friesland,” antwoordde ik naar waarheid.
“Nou, dan spreek je wel goed Nederlands!” zei één van de buren ernstig.
Nu zou ik erover kunnen vallen dat het vaak ‘de Groningers tegen de Friezen’ is en meegaan in de overtuiging dat ik anders ben, maar ik kan er ook hartelijk om lachen, de grap overal navertellen en erbij stilstaan dat deze buurman op dezelfde dag de sleutel heeft gekregen als wij. Wat voelt beter? Ik weet het wel! We zijn allemaal mensen, die meer op elkaar lijken dan dat ze van elkaar verschillen.
