Een diagnose, zoals depressie of een angststoornis, is een momentopname en beschrijft jou niet geheel als persoon.
Ik ben nogal eigenwijs, dat zeg ik eerlijk. Daardoor vond ik het waarschijnlijk heel erg vervelend om een stickertje van therapeuten en dokters te krijgen. Ik voelde me altijd al zo anders en een diagnose bevestigde dat in mijn ogen.
Zo kreeg ik van een psychiater te horen dat ik waarschijnlijk een vermijdende persoonlijkheidsstoornis had, omdat ik vanwege mijn intense vermoeidheid weinig afsprak met mensen. Hij keek totaal niet naar wat ik wél deed: de boodschappen, mijn zoon opwachten op het schoolplein, af en toe afspreken met familie of vrienden. Nee, ik leed aan vermijdend gedrag volgens hem en de vermoeidheid, daar kon hij niks mee.
Op aanraden van deze psychiater begon ik ook weer aan de antidepressiva. Binnen twee weken voelde ik me al een stuk minder moe en ging ik daardoor ook vaker de deur uit. “Oh, dan was het toch geen vermijdende persoonlijkheidsstoornis!” riep de psychiater vrolijk. Nou ja zeg! dacht ik.
Noem me maar eigenwijs, maar ik heb me nooit met een diagnose willen identificeren. Zelfs niet met mijn terugkerende depressies. Ik was vast van plan weer beter te worden, ook al kostte me dan tientallen jaren. Dat is ook de reden dat ik mijn boek ‘Dit is niet wie ik ben’ heb genoemd. Ik bén al die klachten niet, ik heb ze alleen maar. Tenslotte kon ik in de 20 jaar vóór mijn eerste depressie ook gewoon alles.
Voor mij is een diagnose, ook als het gaat om je geestelijke gezondheid, maar een momentopname. Je bent tijdelijk niet jezelf, maar je hebt alle kans om weer beter te worden. Het kan zijn dat je af en toe nog klachten ervaart, maar dat is met andere ziektes ook zo. Jij bent een volledig, imperfect mens met al je mooie en minder mooie kanten. Moet je daar een ander etiket op plakken dan je eigen naam misschien? Voor mij hoeft dat niet.
