Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn autismediagnose kreeg. Wat heb ik in het afgelopen jaar geleerd over mezelf?

Vorig jaar was ik 43 toen ik eindelijk het verlossende woord kreeg: ik heb autisme. Daarvoor ben ik naar allerlei coaches en psychologen geweest om erachter te komen waarom ik vaak zo snel overprikkeld en intens moe word. De meeste hulpverleners zeiden dat ik zo goed over mijn problemen kon praten en dat ik daarom geen autisme zou kunnen hebben. Toch loop ik dagelijks tegen uitdagingen aan.

Wat heb ik geleerd?

Wat heb ik het afgelopen jaar geleerd over mezelf? Vooral dat ik kan stoppen met heel veel dingen. Ik hoef van mezelf niet meer veel moeite te doen om over koetjes en kalfjes te praten met onbekenden als dat niet strict noodzakelijk is. Dat betekent noodzakelijk in mijn ogen. Veel mensen vinden het wel belangrijk om over het weer of zo te praten gewoon om de stilte te vullen. Dat heb ik dus gewoon niet.

Daarnaast kan ik eindelijk accepteren dat werk er gewoon echt niet in zit voor mij. Ik heb alles geprobeerd: parttime in loondienst werken, bijles geven, een webshop beheren, een schoonmaakbaantje, vrijwilligerswerk en creatieve workshops bij mij thuis. Het kost me gewoon te veel energie en ik heb te veel dagen waarop ik heel veel rust en stilte nodig heb. Het is fijn om eindelijk te accepteren dat ik gewoon thuisblijfmoeder/huisvrouw ben en af en toe wat leuks schrijf op de blog.

Alleen zijn is ook waardevol

Iets anders wat ik veel minder nodig heb dan gemiddeld is contact met anderen. Veel mensen hebben veel contact nodig met vrienden, familie en collega’s. Ik heb dat niet. Ik ben heel tevreden als ik in mijn eentje op de bank zit met een boek of lekker aan het journalen ben. Dat heeft ook waarde voor mij zonder dat ik het per se hoef te delen met anderen.

Ik heb het ook altijd al gehad dat ik heel tevreden ben in mezelf. Daar kreeg ik van alle kanten commentaar op al mijn hele leven, vooral van leraren en hulpverleners. Daarom heb ik wel veel geprobeerd om meer contact met anderen te krijgen, maar omdat ik sociaal onhandig ben loopt het contact toch vaak anders dan ik verwacht. Tijdens mijn depressies had ik wel graag meer contact en vooral hulp gewild, maar uiteindelijk ben ik er wel achter dat ik dat ook alleen kan handelen.

Al met al ben ik een tevreden mens en wat wil je dan nog meer? Als wat ik doe niet genoeg is in de ogen van anderen dan kan ik dat naast me neerleggen. Het gaat erom dat ik mijn leven als waardevol ervaar, ook als dat betekent dat ik geen werk of veel vrienden heb. Ik geniet gewoon van de gewone dingen en meer heb ik niet nodig.

Wat heb jij niet nodig wat anderen wel nodig lijken te hebben? Laat het me hieronder weten!