Veel mensen hebben moeite met het ontvangen van complimentjes of steun, ook al hebben ze die hard nodig. Jij ook?
Herken je dit? Gisteren kreeg ik twee complimentjes en één kritische reactie op mijn werk. Wat bleef er hangen? Het gevoel dat ik kreeg van de kritische noot natuurlijk. Deze week werd ik een aantal keren getriggerd door wat mensen zeiden en ik heb nu eindelijk door welke overtuiging eronder zat: ik geloofde dat ik geen complimentjes of steun verdiende, omdat ik niet goed genoeg zou zijn. Klinkt dat wat al te simplistisch? Zo gaat dat met beperkende overtuigingen die je onbewust aangenomen hebt toen je nog een kind was. Kinderen zijn er emotioneel nog niet volwassen genoeg voor om gezondere, logischere overtuigingen aan te nemen als ze geconfronteerd worden met kritiek.
Omgaan met kritiek is voor iedereen moeilijk. We voelen ons snel veroordeeld en niet goed genoeg. Onbewust krijg je hierdoor moeite met het ontvangen van complimenten en steun, omdat je denkt dat je dat niet verdient. Zo heb ik jaren door geploeterd in mijn eentje met mijn depressieve gedachten, omdat ik het moeilijk vond om steun te ervaren en werkelijk te ontvangen.
Nu ik werk in bij Ixta Noa, een inloophuis voor mensen met psychische klachten, denk ik: waarom ben ik daar niet heen gegaan toen het met mij zo slecht ging? Ik had allerlei excuses waarom ik dat niet kon doen: ik moest mijn zoon op tijd van school halen, ik had er de energie niet voor, ik was bang dat ik niet geaccepteerd zou worden.
Ok, misschien was naar een locatie buitenshuis gaan nog een stap te ver, maar ik had ook steun kunnen vragen bij Depressie Connect. Dat is laagdrempelig, omdat het online is en op elk moment bereikbaar. Daar werken ook ervaringsdeskundigen die weten hoe het is om een depressie te hebben. Toch heb ik daar ook geen contact gezocht en wist ik eerlijk gezegd ook niet dat het bestond.
Mijn geheel onbewuste overtuiging dat ik geen steun verdiende, omdat ik niet goed genoeg was stond me in de weg. Uit schaamte kon ik niets ontvangen. Mijn gedachten blokkeerden bijna elke vorm van positiviteit. De depressie had mij in z’n greep, waardoor het leek alsof ik helemaal geen mogelijkheden had tot het ontvangen van hulp. Ik voelde me alleen en ongezien.
Maar die hulp was er wel. Ik kon het alleen niet waarnemen vanwege mijn eigen beperkende overtuiging. Als je zo vastzit in je eigen zwaarte helpt het soms als je je voorstelt hoe iemand anders in je omgeving die geen psychische klachten heeft daar naar zou kijken. Wat zou diegene voor oplossingen kunnen zien die jij nu niet kunt waarnemen? Wat is een makkelijke eerste stap die je kunt zetten in de richting van meer positiviteit ontvangen? Misschien lukt het je wel om aan die ene vriendin van wie je weet dat ze het zou begrijpen een appje te sturen dat je er even doorheen zit. Misschien kun je je huisdier knuffelen.
Wat kun je nu wél ontvangen? Durf je daar nu om te vragen? Ben jij een naaste van iemand met een depressie, weet dan dat kleine gebaren een grote impact kunnen hebben: een kaartje, een appje, een knuffel zonder woorden. Kleine blijken van steun zijn makkelijker te ontvangen dan grotere dingen zoals groepstherapie of een familiefeest. De overtuiging niet goed genoeg te zijn kun je alleen steentje voor steentje afbreken, omdat die zo diep gaat en zo oud is. Maar je kunt het wél! Wat ontvang jij vandaag?
Jur Wissel
admin