Welke schat zit er verstopt in jouw schaduw?
Ik ben altijd al heel direct en eerlijk geweest. Té direct, té eerlijk, volgens de meesten. Ik heb altijd een extreem goed ontwikkelde intuïtie gehad en voel altijd aan of iemand echt zegt of doet wat hij of zij voelt en wat er in zijn of haar hart zit. De meeste mensen volgen hun intuïtie niet en zeggen en doen, wat anderen van hen verwachten in plaats van eerlijk te zijn. Helaas ben ik nooit zo goed geweest in sociaal wenselijke antwoorden.
Ik doe, wat ik voel en ik zeg, wat ik echt denk. Dit bracht me in allerlei moeilijkheden vroeger. Vriendinnetjes waren snel boos als ik zei, dat ik geen zin had om af te spreken en leraren vonden het erg lastig, als ik ze verbeterde. Irritant natuurlijk, zo’n kind. Tenminste, dat dacht ik wel.
Daarom begon ik maar steeds meer te zwijgen en me in mijn eigen hoofd terug te trekken. Ik kon nog steeds niet liegen, maar bedacht steeds creatievere manieren om antwoorden te geven, waar ik zelf achter kon staan en anderen niet door gekwetst zouden worden. Dit was met wisselend succes. Ik leek aan de buitenkant misschien steeds beleefder te worden, maar van binnen voelde ik me steeds verkrampter.
Mijn eigenschap van eerlijk en direct zijn was verschoven naar mijn schaduw, een plek waar alle gedachten, gevoelens en emoties heen gaan, die niet meer in het licht van je bewustzijn mogen staan. Jarenlang heb ik geprobeerd iemand te zijn, die ik niet ben. De kosten hiervan waren hoog: ik ervaarde steeds meer psychische klachten en durfde zelf niet eerlijk te zijn tegen mezelf in een geschreven dagboek.
Ik had samen met mijn lastige eigenschap ook een schat begraven, terwijl ik daar geen idee van had. Een deel van mij raakte geblokkeerd, dat nu pas weer naar buiten durft te komen. Opeens voelde ik, dat het tijd was om een boek te schrijven. Waar kwam dat vandaan?! Ik wist niet eens, dat ik een boek wilde schrijven. Ik was altijd een gretige lezer geweest, maar een schrijver? Nee, dat kon ik niet.
Toch stromen de woorden maar door en door de laatste paar weken. Ik heb al 30.000 woorden geschreven in mijn eerste versie van mijn boek over wat ik geleerd heb van mijn psychische klachten. Plotseling is het een voordeel om zo direct en eerlijk te zijn. Ik vind het heerlijk om openhartig te schrijven over mijn ervaringen. Ik kan er nu op terug kijken en zien waar mijn gedachten een verkeerde afslag namen en mijn gevoelens een loopje met mij nemen.
Het is zo fijn dat ik mijn eigen woorden heb bevrijd en dat ze er mogen zijn. Dat eerlijke kind hoeft nu niet meer stil te zijn. Iets, wat me heel erg helpt bij dit proces, zijn de ‘ochtendpagina’s’ volgens de methode van Julia Cameron in The Artist’s Way. Heel kinderachtig eigenlijk, maar ik heb nu het gevoel, dat ik toestemming heb om te schrijven. Een boek met daarin de ervaring van iemand anders kan daarin heel helpend zijn.
De laatste tijd doe ik niet veel anders meer dan schrijven. Pagina na pagina van mijn boek, maar ook op deze blog, in mijn journals, overal. Ik ga er lekker mee door en weet nu al, dat het einde van mijn woorden nog lang niet in zicht is.
Wat voor schat zou er in jouw schaduw verborgen zitten?
