We leven in een maatschappij die steeds sneller lijkt te gaan en waarbij steeds meer mensen uitvallen. Wie is er nu gek?
Nederland denkt graag in gemiddelden en dat begint al heel vroeg. Toen mijn zoon nog maar een baby was, kreeg ik de ene keer te horen dat hij meer moest eten, omdat hij onder de gemiddelde lijn zat en de andere keer dat hij juist minder moest eten, omdat hij boven die lijn zat. Als je vervolgens naar school gaat, krijg je alles aangeboden op een gemiddeld niveau en wordt er verwacht dat je je alles inprent op een tempo, dat weer afgesteld is op het gemiddelde. Mocht je niet mee kunnen komen, dan krijg je een stempeltje: dyslexie, ADHD, autisme, enzovoort.
Als volwassene ontkom je ook al niet aan de gemiddeldenterreur. Er wordt van je verwacht dat je werkt, het liefste fulltime, dat je een gezin hebt met minstens 2 kinderen, een druk sociaal leven hebt, dat je gezond eet, 3 keer per week naar de sportschool – want je moet wel gezond blijven – en 3 keer per jaar op vakantie gaat. Wat nu als je dat helemaal niet ambieert? Dan krijg je weer een stempeltje en moet er worden geprobeerd je weer te laten functioneren op het vastgestelde, gemiddelde niveau.
Ik ben thuisblijfmoeder en klus wat bij vanuit huis, ik vond één kind wel genoeg, ik hou van lezen, knutselen en af en toe afspreken met vrienden of familie, wandel wanneer ik daar zin in heb en hou helemaal niet van vakantie. Daarnaast heb ik veel rust en slaap nodig. Telkens weer kreeg ik van hulpverleners te horen dat dat niet normaal was en dat ik afweek. Verschillende labels zijn mij om de oren gevlogen: autisme, hoogsensitiviteit, depressie, bipolaire stoornis, chronische vermoeidheid.
Maar ik ben geen ondergemiddeld mens dat in een hokje gestopt moet worden, omdat ik niet mee kan komen in dé maatschappij. Ik wil helemaal niet meekomen! Het is waarschijnlijk dat mijn hersenen gevoeliger zijn dan normaal en dat ik daarom een andere levensstijl nodig heb dan gemiddeld. Daar hoeft toch verder geen oordeel aan te worden gehangen?
Ik ben heel tevreden met het leven dat ik leid, hoewel het voor sommigen misschien saai lijkt. Dat maakt mij niet meer uit, ik doe wat goed voelt voor mij. Laat die maatschappij maar zitten! Ik vermaak me prima met mijn rijke binnenwereld. Als iemand anders veel prikkels nodig heeft om zich goed te voelen zeg ik ook niet dat zo iemand afwijkt en in een hokje gestopt moet worden.
In welke hokjes ben jij vaak gestopt en hoe voel je je daarbij? Laat het me hieronder weten!