Het is gelukt om na bijna 15 jaar te genezen van mijn chronische vermoeidheid.
In 2008 zegde ik mijn toenmalige baan op als docent Frans op een middelbare school. Ik was moe, doodmoe en wilde alleen nog maar slapen. Wat toen een burn-out heette op mijn 27ste bleef bijna zo’n 15 jaar hangen en veranderde in een chronische vermoeidheid. De laatste tijd heb ik echter het gevoel, dat ik er eindelijk uit begin te komen. Hoe kan dat?
Toen ik 27 was, liep ik hopeloos vast in mijn baan, waar de werkdruk torenhoog was en ik dagelijks klassen van meer dan 30 leerlingen moest managen. Op dat moment had ik nog nooit gehoord van grenzen aangeven en wist ik al helemaal niet hoe dat moest. Ik stortte in en kwam dus thuis te zitten.
Ik besefte al snel dat ik moest leren mijn eigen grenzen aan te voelen en te leren hoe ik dit aan anderen duidelijk kon maken. Daarvoor ervaarde ik de wereld in een soort vloeibare vorm, zou je kunnen zeggen. Ik voelde alle emoties van anderen haarfijn aan en wist het verschil niet tussen mijn eigen gevoelens en die van een ander. Dat was dus het eerste wat ik moest leren: wat is van mij en wat van een ander?
Jaren moest ik oefenen in het aanvoelen van grenzen. Wilde ik wel naar dat familie-uitje? Waarom voelde ik me zo overprikkeld tijdens een vakantie? Waarom heb ik zo’n last van herrie? De grens was vaak moeilijk vast te stellen. Toch werd ik er steeds beter in. Tijdens dit hele proces was er altijd die vermoeidheid en raakte ik extreem snel overprikkeld. Dat kwam waarschijnlijk, omdat ik zo gefocust was op prikkels en emoties en wanneer ze te overweldigend werden.
In het verleden had ik ook wel last van prikkels, maar niet zo extreem als in de 15 jaar dat ik chronische vermoeidheid ervaarde. Daarom was ik ervan overtuigd, dat ik ook weer kon genezen van die vermoeidheid. Deze zomer las ik het boek ‘Reverse Therapy’ van John Eaton. Eaton is een therapeut met veel ervaring in het werken met chronische vermoeide mensen. Zijn hypothese is dat als je niet direct vermoeid raakt van een activiteit of situatie, maar de uitputting pas later ervaart, de vermoeidheid komt van de gedachten die erover hebt en niet de lichamelijke uitputting zelf. Ik vond het een intrigerende gedachte en wilde de proef op de som nemen.
Net als met exposure therapie bij een fobie, ging ik het aantal activiteiten opvoeren en probeerde ik niet bij voorbaat al te bedenken, dat ik er zo moe van zou worden. In het begin moest ik nog erg wennen aan mijn nieuwe gedrag en gedachten erover en ervaarde ik nog regelmatig een dag, waarop ik erg moe was. Als ik me dan voornam om vroeg naar bed te gaan, om ‘s ochtends weer fris en fruitig op te staan, werkte dat! Ik werd steevast uitgerust wakker!
Mijn eigen hypothese was, dat als het aan mijn gedachten over de prikkels en vermoeidheid ging, ik het zelf in de hand had. Ik ben immers baas over mijn eigen gedachten. Deze zomer ben ik verhuis en heb ik 3 weken achtereen hard geklust in mijn nieuwe huis en atelier. Er kwam daarna een kleine terugval, maar die duurde maar 2 dagen, terwijl ik van de vorige verhuizing 3 weken moest bijkomen. Er zit duidelijk verbetering in!
Ik ben blij, dat ik begonnen ben me beter te voelen en vertrouw erop dat het doorzet. Na een aantal maanden oefenen begint het al als normaal te voelen, dat ik alle dingen kan doen op een dag, die ik graag wil doen. Ik kan creatief zijn, het huishouden doen en soms ‘s avonds zelfs een avondje weg, zoals afgelopen week. Toen ben ik naar een concert van Thomas Azier geweest, want mijn broer speelt in de band. Ik was vrij laat thuis, maar voelde me alleen matig moe de dag erna en heb het rustig aan gedaan. De dagen erna voelde ik me weer als normaal. Zo’n verschil met hoe het 5 jaar geleden was. Zo zie je maar weer: alles kan veranderen!
