(Triggerwaarschuwing!) Ik laat de weerstand los en voel mijn emoties, terwijl ik ook doorga met wat ik gepland had.

Dit weekend had ik weer even een dipje. Het kan zomaar gebeuren, dat ik ‘s ochtends wakker word en het meteen voel: het is er weer, dat zware, vermoeide gevoel. Ik ken het patroon echter en weet hoe ik er nu het beste mee om kan gaan.

Terwijl ik mijn best deed om wat van mijn weekend te maken, zag ik een video van een niet nader te noemen tiktokker, waarin ze aankondigde, dat zij deze maand mocht gaan sterven vanwege haar psychisch lijden. Het raakte me. Ik zag een prachtige vrouw met grote ogen, die lachend de camera in keek. Ik kon echter niet voelen, wat zij vanbinnen voelde.

Ik weet hoe erg een depressie kan voelen. De zwarte doodsheid kan je zó beïnvloeden, dat je alleen nog maar met de vraag bezig bent: heeft het nog wel zin om te overleven? Ook ik heb lang geworsteld met gedachten aan de dood, maar mijn wilskracht is altijd sterker gebleken. Ik moest en zou herstellen en me weer beter voelen.

Dat is uiteindelijk gelukt met een combinatie van medicijnen en een rustgevend dagritme. Als ik nu eens wakker word met dat zware gevoel en met moeite opsta, heb ik geleerd om mezelf de tijd te gunnen om aan de dag te wennen. Ik neem uitgebreid de tijd voor mijn ontbijt en probeer niet aan de rest van de dag te denken.

Als ik mijn tweede kop thee gehad heb, voel ik me alweer een klein stukje beter en ga ik het huishouden doen en wat voor creatiefs ik gepland heb die dag, ook al voel ik daar weerstand tegen. De donkere wolk blijft over mij heen hangen, maar ik laat het niet mijn dag bepalen. Ik doe stap-voor-stap wat ik wil doen en hou mijn aandacht bij één activiteit per keer.

Zo lukt het mij om toch een goede dag te hebben, terwijl mijn sombere en vermoeide gevoel er ook is. Het mag er zijn, maar ik hou de regie over mijn dag. Hierdoor heb ik er vrede mee dat de dalen blijven komen na elke piek. Tien jaar geleden had ik dat niet kunnen zeggen en wilde ik koste wat het kost helemaal genezen van mijn vermoeidheid en somberheid. Nu ken ik mijn patroon en bied ik er geen weerstand meer tegen. Het mag zijn zoals het is.

Dat is wat ik de bewuste tiktokker zou toewensen: je mag zijn zoals je bent met al je emoties. Er is plaats genoeg voor jouw hele zelf en je hoeft niet meer te vechten. Ik vrees helaas, dat het voor haar geen verschil meer maakt en dat raakt me.