Kattenmama

Ik had nooit verwacht dat ik een kattenmama zou worden, maar ik heb toch met heel veel plezier bijna 4 jaar voor Pucca mogen zorgen.

Op Valentijnsdag 2020, vlak voor de eerste coronolockdown haalden we Pucca op uit het asiel. Hij viel ons direct op in het krappe hokje waar een aantal katten op een kluitje zaten. Hij kwam meteen naar ons toe en begon ons kopjes te geven. Het leek wel of hij ons uitkoos nog voor we er zelf uit waren dat we hem mee naar huis zouden nemen.

Het was een groot experiment, want ik had nog nooit een eigen huisdier gehad. Mijn Opa en Oma hadden vroeger wel altijd honden en we gingen met hen heel vaak naar de dierentuin in Emmen, hoewel ik weinig interesse toonde in de dieren en meer uitkeek naar de grote speeltuin die erbij zat. Zou ik dan wel een echte kattenmama kunnen worden?

De eerste ochtend nadat man en zoon naar werk en school waren gegaan kwam Pucca direct op mijn schoot zitten. Hij had besloten dat dat zijn favoriete plekje zou worden. Ik was daar eigenlijk heel verbaasd over. Vanaf het eerste moment wilde hij zo vaak mogelijk op schoot, vooral bij mij. We hadden meteen die fysieke connectie zonder woorden die op een of andere manier heel sterk was.

Vorige week kregen we slecht nieuws. Pucca wilde al een tijdje niet zo vaak meer bij mij liggen, hij at slecht en hij was afgevallen, dus we gingen met hem naar de dierenarts. Die constateerde iets in zijn maag wat er niet hoorde. Omdat hij al bijna 18 jaar oud was, werd duidelijk dat we afscheid moesten gaan nemen van Pucca. Ik voelde de volgende dagen een enorme knoop in mijn maag.

Gelukkig wilde Pucca opeens juist wel vaak op schoot, dus ik heb nog een week met hem op de bank gezeten, alleen het hoognodige doende in het huishouden. Ik voelde hem heel dichtbij en rook zijn vertrouwde geur. Mijn zintuigen stonden op scherp en mijn hoofd probeerde alles vast te leggen voor later. Ik ben heel dankbaar dat ik de vrijheid had om er voor Pucca te zijn en alles de boel de boel te kunnen laten.

Toen maandag zijn laatste dag aanbrak, wist ik dat het tijd was om hem los te laten. Weer voelde ik me fysiek heel dichtbij hem en voelde ik zijn hartslag, terwijl die van mij ook heel hard bonsde. Naarmate de dag vorderde, terwijl Pucca gelukkig de hele dag op schoot wilde, kreeg ik steeds klammere handjes. Hij bleef tot het einde toe zichzelf en is aan het einde van de middag rustig ingeslapen.

Pucca was echt een belangrijk lid van mijn gezin en als het om mijn familie gaat, ervaar ik alles zo enorm intens is nu wel weer gebleken. Ik voel de verantwoordelijkheid om voor iedereen te zorgen heel sterk. Ik werd er de afgelopen week weer aan herinnerd waarom ik ervoor kies om thuis te zijn en me te focussen op mijn familie. Ik ben dankbaar dat ik aanwezig kan zijn als iemand zorg nodig heeft en ruimte en tijd kan bieden voor wat er zich aandient. Dat is belangrijker voor mij dan ‘productief’ zijn of geld verdienen. Ik kon afscheid nemen op mijn eigen manier en dat was een groot cadeau.

2 Comments

  1. Pingback: Nieuwe liefde - Geeske Hogenhuis

  2. Pingback: Voor je huisdier zorgen - Geeske Hogenhuis

Leave Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

error

Vind je deze blog interessant? Deel het!