Er is een nieuwe liefde in mijn leven en hij heet Joey.

In deze blog vertelde ik over Pucca en dat ik nooit verwacht had een kattenmama te worden. We haalden Pucca op uit het asiel toen hij al 14 jaar was en we hadden alle drie meteen een klik met hem. Hij is bijna 4 jaar bij ons geweest en overleed helaas in november, omdat hij kanker had.

Het wordt nooit meer zoals met Pucca, dacht ik toen mijn lieve, bijzondere kat overleden was. Dat maakte mij heel erg verdrietig. Ik had zo’n speciale band met hem en het was voor het eerst dat ik een diepe band voelde met een dier.

Toch leek het mij heel fijn om weer een kat in huis te hebben, omdat ik zoveel alleen thuis ben doordeweeks. Afgelopen week zag ik een schattige, witte poes die in het kattencafé niet op haar plaats was. Meteen schreef ik mij in als mogelijk nieuw baasje. Helaas werden wij het niet, maar het was toch gaan kriebelen bij mij. Tijd om weer naar het asiel te gaan!

Ik heb een paar keer gedroomd over een witte, fluffy kat die bij ons kwam wonen, dus ik dacht bij Saartje meteen: dat is haar. Toch kun je het nooit goed inschatten op een foto of je wel of niet een klik met een dier hebt. Eenmaal in het asiel vond ik Saartje heel lief, maar het was niet liefde op het eerste gezicht.

Toen we bij Joey’s hokje kwamen, sprong hij er meteen uit om alles te ontdekken en daar was het: dé klik! Hij zag er zo schattig uit en wilde meteen geaaid worden. Dit was wel liefde op het eerste gezicht! We namen Joey mee in een reismandje en hij begon meteen de hele woonkamer te ontdekken bij ons.

Wat ik zo verrassend en aandoenlijk vind, is dat Joey meteen zijn vertrouwen aan ons gaf. Hij komt bij ieder van ons op schoot zitten en loopt met je mee als je naar de keuken loopt. Zo weerloos en zonder enig kwaad. Ik had nooit verwacht dat ik weer zo’n speciale band zou kunnen hebben met een kat, maar het is er toch. Joey en ik hebben het hartstikke gezellig als de mannen naar werk en school zijn!