Mijn leven bestaat uit hoge pieken en diepe dalen en ik heb een manier gevonden om daar goed mee om te gaan.

Sinds een paar weken zat ik weer in een piek. Ik voelde me op mijn beste, had heel veel creatieve ideeën en ook de energie om ze uit te voeren. Op zo’n moment kan ik intens genieten van de kleine dingen: een zonnestraal, een lekker kopje thee, samen eten met mijn gezin en mijn kat die op schoot zit.

Na elke piek komt echter altijd weer een dal. Zo is het nu eenmaal in mijn leven. Net zoals ik van pieken erg kan genieten, kon ik in het verleden heel erg balen als zich weer een dal aandiende. Deze keer was ik aan het schrijven voor mijn nieuwe boek en kwam ik bij een moeilijke passage: de geboorte van mijn zoon. Hij kwam negen weken te vroeg, dus het was geen bevalling zonder complicaties. Ik zat weer even helemaal in het gevoel, dat ik had in de eerste weken na zijn geboorte. We zaten bijna de hele dag in het ziekenhuis en ik had nauwelijks tijd om te herstellen.

Of dat de trigger is geweest, weet ik niet zeker, maar de dagen erna stond ik op met een bekend zwaar gevoel. Als ik net wakker ben op zo’n dag, voel ik het meteen al: de verlammende vermoeidheid. Opstaan wordt zo één van de moeilijkste taken van de dag. Toch heb ik geleerd hiermee om te gaan. Ik weet dat ik me beter voel als ik een beetje op tijd naast mijn bed sta en aankleed. Ik ga de dag aan en geef mezelf een compliment: opstaan heb ik toch maar even goed gedaan!

Dit klinkt stom voor iemand, die niet gewend is aan diepe dalen, maar als jij ook wel eens depressief bent geweest, weet je precies wat ik bedoel. Onbenullige taken, zoals schoonmaken, boodschappen doen of koken, worden bergen waar je huizenhoog tegenop kijkt. Ik heb mezelf aangeleerd om te bedenken: “Zou ik me beter voelen als ik deze taak wél doe, in plaats van op bed/de bank te blijven liggen?”

Meestal is het antwoord: “Ja, ik zou me wel beter voelen, nadat ik het gedaan heb.” Daarom vind ik toch de motivatie om alledaagse taken te doen. Zodoende lukt het me eigenlijk altijd om mijn dagelijkse routine af te werken en een goed gevoel over te houden aan het einde van de dag, ondanks dat zware, verlammende gevoel, dat vaak de hele dag blijft hangen.

Als het me dan ook nog lukt om iets creatiefs te doen, schrijven, artjournalen of sieraden maken, dan voelt mijn dag helemaal geslaagd en kijk ik er positief op terug. Ik laat mijn emoties niet mijn dag bepalen, dat doe ik zelf. Ik ben nu zo gewend aan toch doorzetten, ook al voel ik me wat minder, dat ik me daardoor veel beter voel over het algemeen. Het is de moeite waard om het eens te proberen.