De laatste maanden las en hoorde ik veel over vrouwen met autisme die sociaal camoufleren en ik realiseerde me dat ik dat ook doe.

Vanochtend was ik op de verjaardag van mijn jongste nichtje. Mijn man reed ons erheen in de auto. Ik vond het heel gezellig en heb genoten van mijn nichtjes die lekker aan het spelen waren. Ik vind het makkelijker om de kinderen te observeren, dan om met de volwassenen te praten. Vaak zijn er meerdere gesprekken tegelijk bezig en weet ik niet goed hoe ik kan inhaken. Ik vind het vaak ook moeilijk inschatten of iets een grapje is of niet. Daarom observeer ik vooral en denk ik lang na, voordat ik iets zeg.

In zulke sociale situaties, ook al betreft het mijn familie of vriendinnen die ik al langer ken, ben ik hyperalert en probeer ik bewust te zijn van wat je wanneer zegt. Dit wordt ook wel sociaal camoufleren genoemd. Ik kom er steeds meer achter dat dat is wat mij zo moe maakt achteraf. Het is vaak de grootste reden voor mijn overprikkeling, hoewel ik ook erg moe wordt van reizen, harde geluiden en fel licht.

Daarom heb ik besloten dat ik toch weer een autismetest wil gaan doen. Ik vermoed al langer dat ik autisme heb en heb al eerder geprobeerd een diagnose te krijgen, maar kreeg toen te horen dat het geen autisme kon zijn, omdat ik de psychiater aankeek en lachte om zijn grapjes. Een typisch geval van sociaal camoufleren, zodat je niet aan mijn buitenkant kunt zien dat ik wel degelijk problemen heb in gesprekken, vooral met onbekende mensen.

Mijn prikkelgevoeligheid beperkt mij vrijwel dagelijks in wat ik wel en niet kan doen. Van de reguliere zorg heb ik gehoord dat ik vooral meer met mensen moet afspreken, meer dingen buitenshuis moet doen en meer moet wennen aan prikkels. Dit gaat recht tegen mijn eigen gevoel in en ik wil nu wel eens erkenning voor mijn echte ervaringen. Daarom ga ik die autismetest toch aan. Er is wel een wachtlijst, dus het duurt nog even voor ik aan de beurt ben, maar de beslissing geeft me al rust.

Heb jij ook wel eens te maken met sociaal camoufleren?