Ik ontving Het verbogen leiderschap van dochters van Aike Borghuis. Ik ben zelf oudste dochter en wilde wel lezen over leiderschap tonen.
Ik ontving een recensie-exemplaar van Het verborgen leiderschap van oudste dochters geschreven door Aike Borghuis van Uitgeverij Van Duuren Management. Ik ben zelf de oudste dochter in ons gezin en heb 2 broertjes (hoewel ze graag willen dat ik ‘broers’ zeg). Aike Borghuis werkt veel met familieopstellingen en heeft gemerkt dat oudste dochters veel kenmerken gemeen hebben. Ze nemen veel verantwoordelijkheid, zijn plichtsgetrouw, werken hard en zetten door op wilskracht, zijn heel zorgzaam voor anderen en zijn gewend om dingen alleen te doen. Dit herken ik wel bij mezelf. Vanwege deze kenmerken werd ik vroeger vaak bazig of arrogant genoemd, omdat ik altijd wilde bepalen hoe de dingen gingen op school en later op mijn werk.
Leiderschap
Aike Borghuis stelt dat oudste dochters vaak leiderschapsposities bekleden en hiervoor gevraagd worden. Toen ik nog werkte als docent Frans klopte dit wel voor mij. Ik werd gevraagd als sectieleider voor Frans, maar toen ging ik nadenken: is dit echt wat ik wil? Ik zag het voorbeeld van de voorgaande sectieleider en zag dat zij heel weinig tijd voor haar dochters had. Ook werkte ze drie keer zo hard dan de andere docenten om alles voor iedereen op te lossen. Dit zag ik mezelf niet doen. Ik kwam in een burn-out terecht en zegde mijn baan op.
Daarna moest ik uitzoeken wat ik dan wél wilde. Borghuis stelt dat het voor oudste dochters vaak moeilijk is om erachter te komen wat ze zelf willen, omdat ze gewend zijn alles uit te denken in hun hoofd en ze niet geleerd hebben om in hun lichaam te voelen wat ze willen. Dit gold zeker ook voor mij. Ik moest helemaal opnieuw leren voelen wat voor mij werkt.
Schuldgevoel
Er kwam toen schuldgevoel op. Borghuis zegt dat dit normaal is en dat dit betekent dat je de dingen nu anders gaat doen en je eigen keuzes gaat maken als volwassene. Oudste dochters willen heel lang loyaal blijven aan hoe het bij hen thuis ging en hebben moeite om voor zichzelf te kiezen. Toch is dit heel belangrijk, ook voor mij.
Wat ik ook opvallend vond in het boek was dat Borghuis schrijft dat oudste dochters vaak overkomen alsof ze alles wel alleen kunnen en daarom minder hulp aangeboden krijgen dan anderen. Dit is in mijn geval ook waar. Ik heb het heel lang heel moeilijk gehad en heb wel om hulp gevraagd bij huisartsen en ggz, maar kreeg vaak te horen dat ik er zo goed over kon praten en dat het daarom vast wel mee zou vallen. Ik moest het daarom vaak alleen doen en dat was best eenzaam.
Over het algemeen herkende ik veel in dit boek, maar ook een aantal dingen niet. Het is erg gericht op vrouwen in leiderschapsposities of als zelfstandig ondernemers. Dit sprak mij minder aan. Verder is het boek wel heel makkelijk geschreven en worden dingen vaak herhaald, waardoor je goed begrijpt wat Aike borghuis wil zeggen. Het boek is een aanrader als je als oudste dochter van je valkuilen je kwaliteiten wil maken.
Welke plaats neem jij in in het gezin waar je uitkomt? Wat heeft dat voor invloed op jou gehad? Laat het me hieronder weten!
